bağlarını kopartamamak,
aylarca uğraşarak bağladığın iplerden öyle bir sırat köprüsü kurmak ki,
üstünden geçememek..
belki kendini onlara bağlamak,
bir türlü ayrılamamak, gidememek.
serden geçerim, senden geçmem demek.
bazı durumlarda kendinden çok başkasını sevmek.
aşk bazen.
bazen nefret.
her koşulda kendinden ötede bir şeyler hissetmek
özgürlüğünü bırakmak,
varoluşunu bir başka amaca bağlamak,
bağlanmak,
kopamamak.
çok fazla kaybettikten sonra, bir kaybı daha, hem de kendi ellerinle, ellerinden kaybetmeyi göze alamamak.
ruhunun ait olduğu ve ruhuna sahip o bir parça olmadan yaşayamayacağına inanmak.
hatta yaşamamak.
tüm bunlar bir yana, her şey kabullenilir de; sadece onun gözlerine bakıp, orada bir başkasının var olduğunu görmek,o ihtimal bile! her an yeniden yıkılmaya hazır olmak öyle zor, öyle zor ki..
kabullenilemeyen o oluyor sanırım...
‘’her gün yüzlerce hayal kurarsın, hiç biri gerçek olmaz; bir gün bir gerçek yaşarsın, hiç bir hayale sığmaz ‘’ diyordu gittiğimiz son filmde…öyle oldu elleri sevda kokulum..senle yaşadığım buydu..
ne kalır şimdi geriye.. bir sinema bileti mi?,kanlı bir peçete mi?
kan revan içinde ,nefes nefese uyanılan rüyalar mı ?
çok şey var..senden bana kalan çok şey var ; sokağın tavanı kadar..
