ele veda..

söyledim ya işte;seni yormadan sevebilmek için kendi mutluluğumdan vazgeçiyorum diye.. 

belki beraberinde seni de mutsuz edecek bu süreç ama kısa olmasını temenni ediyorum..

hüzün yoldaşım..

göz pınarlarım kurumak üzere..

kalan belkiler,keşkeler,göz yaşı,acıtan can yakan şeyler tabağımda..

son lokmanın tadı damağımda..

bir daha böyle bir enfes yemek yiyemem diye,ne kimseler bilsin bunu tatsın paylaşsın istiyorum, ne de ben bitirebiliyorum.. 

açlık grevimi ölüm orucu mu ne denirse artık..

farklı şekillerde geçiyoruz hayatlarımızdan..

misafirlikler kısa ya da uzun farketmez ama konaklıyoruz yüreklerde..

iz kalıyor..

acı kalıyor..

sonrasında da deneyim diyoruz acının bıraktığı izlere..

kirpiklerimden yağan hüzün tedirgindir akşam vakitleri,

ayaküstü özlemler yaşar, oturaklı yalnızlıklardan taşarım...

gün biter yüzde “hüzün” kalanım..

geceden arta kalan “mavi” kadarım..